วันเสาร์ที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2560

คาถาที่ 30 :: Please go away.




“แหม ดุง่ายจริงเชียวเดี๋ยวเนี้ย” ปากว่าแต่มือยื่นไปจับลำยาวๆ ของคมเขี้ยวที่ตอนนี้นอนสงบอยู่ในกางเกงชั้นใน คุณนายดึงร่างสูงให้เข้ามาใกล้และเงยหน้ามอง อมยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับใบหน้าเคร่งขรึมที่แสนจะหล่อมาดแมน มือซ้ายที่จับเป้าสามีอยู่ขยำเรื่อยๆ จนกระทั่งบ้องคาวบ่อยโป่งพองคับกางเกง คมเขี้ยวระบายลมหายใจแผ่วๆ สันกรามชัดแน่นเพราะความเสียว คิ้วเข้มขมวดนิดๆ
           

“จะแรดไหนได้อีก สยบให้กับลูกชายพ่อเขี้ยวแล้ว” คมเขี้ยวหายใจหนักขึ้น มือขวาแปะลงบนผนังห้องแต่งตัวที่ติดกับห้องน้ำ มือซ้ายยกขึ้นจับกรอบหน้าสวยของเรียวจันทร์ สีหน้าบ่งบอกถึงความอดทนอดกลั้น
           

“อยากเดินแบบขาเป๋เหรอ” เรียวจันทร์หัวเราะเสียงใส มือซ้ายลูบความตุงแน่นของคมเขี้ยว และลากมือผ่านความยาวที่พาดเอียงตัวอยู่ในกางเกงใน พอก้มลงมอง นางก็ต้องตาเป็นประกายเพราะส่วนหัวโผล่ออกมาทักทายตรงขอบกางเกง เรียวจันทร์เงยหน้ามองคมเขี้ยวที่ตาปรือ มือซ้ายลูบแก้มนวลของนางอย่างเบามือ
           

“หนูอยากช่วยนะคะพี่เขี้ยว แต่หนูต้องไปทำงาน” เรียวจันทร์บอกเสียงกระเส่า ดึงมือซ้ายออกจากเป้าคมเขี้ยว ยกขึ้นลูบเคราบนแก้ม มือขวาลงน้ำหนักบนอกเปลือยเปล่าและลากไปมา
           

“งานเสร็จให้กลับเลย อย่าช้านะรู้มั้ย” คมเขี้ยวว่าเสียงดุเบาๆ หน้าอยากตาเยิ้ม เรียวจันทร์คลี่ยิ้มทะเล้น
           

“นี่พี่เขี้ยวโกรธหนูจริงๆ เหรอเนี่ย”
           

“ใช่ ยังไม่ยกโทษให้ง่ายๆ หรอก” เรียวจันทร์เบะปาก คมเขี้ยวยืดตัวเต็มความสูงดันเป้าตุงของตัวเองแนบชิดกับหน้าท้องเรียวจันทร์ สองมือจับกรอบหน้าสวยไว้เบาๆ
           

แต่ห้ามไปจากพี่ ห้ามหนีพี่ไปไหน ต้องอยู่ง้อพี่” เรียวจันทร์อมยิ้มและพยักหน้าน้อยๆ คมเขี้ยวก้มลงจูบกลีบปากสีชมพูสดอย่างมูมมาม เรียวจันทร์ตอบรับอย่างคุ้นเคย สองแขนโอบรอบคอคมเขี้ยว ริมฝีปากบดขยี้กันและกัน ก่อนที่จะใช้ลิ้นตอบโต้กันสักพัก ก่อนที่คมเขี้ยวจะผละออกจากปากเรียวจันทร์และก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวหอมๆ อย่างละเมียดละไมราวกับจะสูดดมทุกอณูของผิวเรียวจันทร์ไว้ให้เต็มปอดยามห่างกัน
           

“พี่เขี้ยว อึ” เรียวจันทร์ครางเสียงสั่น สองมือขยุ้มเส้นผมสีดำคมเขี้ยวเต็มสองมือ ตัวร้อนวูบวาบ ยิ่งความตุงที่ดันท้องนางอยู่ยิ่งทำให้วูบวาบเข้าไปอีก
           

พี่เขี้ยว หนูจะไปทำงานสายนะ” เรียวจันทร์ร้องบอกในขณะที่ตาปรือ ริมฝีปากเผยอ คมเขี้ยวหยุดไซ้ซอกคอ และสูดลมหายใจเข้าปอดเยอะๆ ก่อนจะผละออก เรียวจันทร์หอบน้อยๆ มองหน้าคมเข้มของคมเขี้ยวด้วยสายแพรวพราว
           

“แต่งตัวสิ จะได้ออกไปส่งหนู” คมเขี้ยวพยักหน้า หยิบกางเกงที่ตกลงบนพื้นขึ้นมาใส่ปิดความตุงตัวเอง หยิบเสื้อยืดสีขาวจากตู้เสื้อผ้ามาใส่ ก่อนจะพาเรียวจันทร์เดินออกไปจากห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างแบรนดังที่ใส่ของไว้เต็ม


กลับไปอ่านต่อได้ที่

วันศุกร์ที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2560

คาถาที่ 22 : The fear of Devil.







คมเขี้ยวเปิดฝักบัวและพาเรียวจันทร์เข้าไปยืนใต้ละอองน้ำ เรียวจันทร์สั่นไหล่เบาๆ เมื่อโดนความเย็นจัดของน้ำกระทบผิว คมเขี้ยวหันตัวเรียวจันทร์เข้ามาหาตัวเอง ก่อนจะก้มลงไซ้คอขาวเนียนด้วยความกระสัน เรียวจันทร์ยกสองมือขึ้นจิกหัวคมเขี้ยวและแหงนหน้าให้คนตัวสูงไซ้ได้อย่างสะดวก


“ไหนว่ารอกลับบ้านไง” เรียวจันทร์กระซิบถามแผ่วเบา พยายามไม่ให้เสียงดังมากไป เพราะมีคนอื่นๆ อาบน้ำอยู่ ยังดีที่ห้องอาบน้ำของที่นี่เป็นแบบมีฝ้าปิดด้านบน ใครจะสอดกล้องเข้ามาก็ยากหน่อย


คมเขี้ยวไม่ตอบ เอาแต่มัวเมากับลำคอขาวของเรียวจันทร์ทั้งสองข้าง สองมือลูบผิวลื่นเนียนของเมียหมาดๆ ไปทั่ว เรียวจันทร์ปล่อยสองมือออกจากผมคมเขี้ยว เลื่อนลงมาที่หน้าอกกับหัวนมแทน พอสองมือสัมผัสเข้าที่ยอดอกของคมเขี้ยว เจ้าตัวก็ครางเสียงสั่น หน้าท้องหดเกร็ง ความเป็นชายที่ค่อยๆ แข็งทีละนิดกระดกตัวขึ้นราวกับมังกรลุกผงาด คมเขี้ยวเลื่อนมือลงไปแหวขาของเรียวจันทร์ให้อ้ากว้างขึ้น เอื้อมไปหยิบครีมอาบน้ำของเรียวจันทร์ที่วางอยู่บนแท่นปูนวางของมาบีบใส่มือแล้วสอดมือเข้าไปใต้หว่างขาเรียวจันทร์แล้วยัดนิ้วที่เยิ้มไปด้วยครีมอาบน้ำเข้าไปในรูคับแคบ


เรียวจันทร์แหงนหน้าตาปรือ สองมือจับไหล่คมเขี้ยวไว้ ปล่อยให้คมเขี้ยวทาครีมอาบน้ำตรงบริเวณนั้นจนลื่นมือ แล้วสักพักคมเขี้ยวก็เขยิบร่างตัวเองกับร่างเรียวจันทร์ออกห่างจากฝักบัว ปล่อยให้น้ำไหลกระทบพื้นเพื่อช่วยกลบเสียง


“ต้องเร็วหน่อย อย่าเสียงดังนะ” คมเขี้ยวกระซิบบอก เรียวจันทร์พยักหน้า ยกขาซ้ายขึ้นตามแรงแขนที่คมเขี้ยวดึงขึ้นไปคล้องไว้ตรงข้อแขน คมเขี้ยวย่อตัวแล้วใช้มือขวาจับลูกชายตัวเอง ค่อยๆ เสียบเข้าไปด้านใน


“อุ อู้ว อู้ว อือ” เรียวจันทร์สีหน้าจุก พยายามกลั้นเสียงร้องไว้ด้วยการยื่นหน้าไปกัดไหล่คมเขี้ยว ร่างสูงครางอืออาเบาๆ ยืนย่อเข่าแช่ตัวเองไว้ในตัวเรียวจันทร์สักพัก ก่อนที่จะยืนขึ้นเต็มความสูง ทำให้เรียวจันทร์หายใจเข้าปอดดังเฮือกยาว ปลายเท้าด้านซ้ายเขย่งขึ้นเพื่อให้คมเขี้ยวถนัด แต่เนื่องจากอีกฝ่ายสูงร้อยเก้าสิบกว่าเลยทำให้เหลื่อมล้ำกันอยู่ดี คมเขี้ยวเลยย่อตัวลงอีกนิด พอเข้าที่เข้าทางก็สวนสะโพกเข้าหาเรียวจันทร์


“อ๊ะอ๊า” เนื่องจากยังมีความเจ็บบวมตุ่ยจากเมื่อวานเลยทำให้เรียวจันทร์รู้สึกระบบตรงทางเข้าของตัวเอง ร่างเล็กถึงกับยกมือขึ้นมาดันไหล่ร่างสูงให้ออกห่าง คมเขี้ยวหยุดขยับสะโพก เรียวจันทร์ออกแรงดันเขาออกให้ห่างจากตัวแล้วยืนพิงกำแพงหายใจหอบน้อยๆ หน้าตาบ่งบอกถึงความเจ็บ


“เจ็บเหรอ” คมเขี้ยวถามย้ำจากสีหน้า เรียวจันทร์หน้าเหยเก พยักหน้าอย่างยอมรับ นึกในใจกับตัวเองว่าเหมือนเพิ่งเสียบริสุทธิให้คมเขี้ยวคนแรกอย่างไรอย่างนั้น


“สงสัยจะเจ็บค้างจากเมื่อวาน พักวันนึงได้มั้ย” คมเขี้ยวกระตุกยิ้มแล้วพยักหน้า เรียวจันทร์สูดปากด้วยความเจ็บ มองไอ้ไส้กรอกเขาใหญ่ที่พุ่งตรงมาทางนี้ เอื้อมมือไปจับแล้วรูดเข้ารูดออก


“คาวบอยน้อยสะพรึงมาก แต่ขอพักสักวันนะลูกนะ” เรียวจันทร์ก้มลงจูบที่ส่วนปลายของแท่งสีเข้ม และหยอกล้อพ่อคนตัวสูงด้วยการดูดสูดปลายราวกับดูดอมยิ้มไปหนึ่งที ใบหน้าคมเขี้ยวกระตุกนิดหนึ่งด้วยความเสียว


“ฉันใช้มือให้มั้ย” เรียวจันทร์ว่าพลางชักขึ้นชักลงให้คมเขี้ยวช้าๆ ร่างสูงดึงมือเรียวจันทร์ออกจากของตัวเอง


กลับไปอ่านต่ออีกนิดที่