วันเสาร์ที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2560

คาถาที่ 30 :: Please go away.




“แหม ดุง่ายจริงเชียวเดี๋ยวเนี้ย” ปากว่าแต่มือยื่นไปจับลำยาวๆ ของคมเขี้ยวที่ตอนนี้นอนสงบอยู่ในกางเกงชั้นใน คุณนายดึงร่างสูงให้เข้ามาใกล้และเงยหน้ามอง อมยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับใบหน้าเคร่งขรึมที่แสนจะหล่อมาดแมน มือซ้ายที่จับเป้าสามีอยู่ขยำเรื่อยๆ จนกระทั่งบ้องคาวบ่อยโป่งพองคับกางเกง คมเขี้ยวระบายลมหายใจแผ่วๆ สันกรามชัดแน่นเพราะความเสียว คิ้วเข้มขมวดนิดๆ
           

“จะแรดไหนได้อีก สยบให้กับลูกชายพ่อเขี้ยวแล้ว” คมเขี้ยวหายใจหนักขึ้น มือขวาแปะลงบนผนังห้องแต่งตัวที่ติดกับห้องน้ำ มือซ้ายยกขึ้นจับกรอบหน้าสวยของเรียวจันทร์ สีหน้าบ่งบอกถึงความอดทนอดกลั้น
           

“อยากเดินแบบขาเป๋เหรอ” เรียวจันทร์หัวเราะเสียงใส มือซ้ายลูบความตุงแน่นของคมเขี้ยว และลากมือผ่านความยาวที่พาดเอียงตัวอยู่ในกางเกงใน พอก้มลงมอง นางก็ต้องตาเป็นประกายเพราะส่วนหัวโผล่ออกมาทักทายตรงขอบกางเกง เรียวจันทร์เงยหน้ามองคมเขี้ยวที่ตาปรือ มือซ้ายลูบแก้มนวลของนางอย่างเบามือ
           

“หนูอยากช่วยนะคะพี่เขี้ยว แต่หนูต้องไปทำงาน” เรียวจันทร์บอกเสียงกระเส่า ดึงมือซ้ายออกจากเป้าคมเขี้ยว ยกขึ้นลูบเคราบนแก้ม มือขวาลงน้ำหนักบนอกเปลือยเปล่าและลากไปมา
           

“งานเสร็จให้กลับเลย อย่าช้านะรู้มั้ย” คมเขี้ยวว่าเสียงดุเบาๆ หน้าอยากตาเยิ้ม เรียวจันทร์คลี่ยิ้มทะเล้น
           

“นี่พี่เขี้ยวโกรธหนูจริงๆ เหรอเนี่ย”
           

“ใช่ ยังไม่ยกโทษให้ง่ายๆ หรอก” เรียวจันทร์เบะปาก คมเขี้ยวยืดตัวเต็มความสูงดันเป้าตุงของตัวเองแนบชิดกับหน้าท้องเรียวจันทร์ สองมือจับกรอบหน้าสวยไว้เบาๆ
           

แต่ห้ามไปจากพี่ ห้ามหนีพี่ไปไหน ต้องอยู่ง้อพี่” เรียวจันทร์อมยิ้มและพยักหน้าน้อยๆ คมเขี้ยวก้มลงจูบกลีบปากสีชมพูสดอย่างมูมมาม เรียวจันทร์ตอบรับอย่างคุ้นเคย สองแขนโอบรอบคอคมเขี้ยว ริมฝีปากบดขยี้กันและกัน ก่อนที่จะใช้ลิ้นตอบโต้กันสักพัก ก่อนที่คมเขี้ยวจะผละออกจากปากเรียวจันทร์และก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวหอมๆ อย่างละเมียดละไมราวกับจะสูดดมทุกอณูของผิวเรียวจันทร์ไว้ให้เต็มปอดยามห่างกัน
           

“พี่เขี้ยว อึ” เรียวจันทร์ครางเสียงสั่น สองมือขยุ้มเส้นผมสีดำคมเขี้ยวเต็มสองมือ ตัวร้อนวูบวาบ ยิ่งความตุงที่ดันท้องนางอยู่ยิ่งทำให้วูบวาบเข้าไปอีก
           

พี่เขี้ยว หนูจะไปทำงานสายนะ” เรียวจันทร์ร้องบอกในขณะที่ตาปรือ ริมฝีปากเผยอ คมเขี้ยวหยุดไซ้ซอกคอ และสูดลมหายใจเข้าปอดเยอะๆ ก่อนจะผละออก เรียวจันทร์หอบน้อยๆ มองหน้าคมเข้มของคมเขี้ยวด้วยสายแพรวพราว
           

“แต่งตัวสิ จะได้ออกไปส่งหนู” คมเขี้ยวพยักหน้า หยิบกางเกงที่ตกลงบนพื้นขึ้นมาใส่ปิดความตุงตัวเอง หยิบเสื้อยืดสีขาวจากตู้เสื้อผ้ามาใส่ ก่อนจะพาเรียวจันทร์เดินออกไปจากห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างแบรนดังที่ใส่ของไว้เต็ม


กลับไปอ่านต่อได้ที่